Meer over ingezonden reactie

Onze collega is ruim 35 jaar huisarts. Na haar pensionering werkt ze nog als SCEN-arts. In de coronatijd heeft ze gewerkt in het zorghotel voor herstellende én terminale covidpatiënten.

Mijn eerste deelname aan een gebruikersoverleg van Chipsoft gaf mij het gevoel dat Chipsoft iets wezenlijk kon toevoegen aan de innovatie van de zorg en deze ook werkelijk naar een hoger plan wilde tillen.

Voor de verkiezingen van 22 november jl. gaf ruim 80 procent van de 200 duizend kiezers in de stemwijzer van het Kieskompas als reactie dat iemand die niet verder wil leven geholpen moet kunnen worden. Natuurlijk moeten mensen geholpen worden die niet verder willen leven. De vraag is alleen hoe. Met het D66 wetsvoorstel ‘Voltooid Leven’ wordt één vorm van hulp geboden, namelijk het actief beëindigen van het leven van iemand die zijn of haar leven voltooid acht.

‘Die moeder is een borderliner’; ‘Oh, die jongen, dat is een echte autist!’ Vergelijkbare termen als de bovenstaande heb ik geregeld gehoord van mijn goedbedoelende collega’s gedurende de jaren die ik intussen gewerkt heb als psycholoog. Maar potverdrie wat doen ze mij pijn!

In oktober publiceerde de Onderzoeksraad voor Veiligheid een rapport over de aanpak van de coronacrisis. Twee belangrijke conclusies waren dat de ic-capaciteit te lang leidend is geweest en dat het naleven van Europese privacyregelgeving in Nederland tot grotere problemen geleid heeft dan in andere Europese landen. Deze twee conclusies hebben veel met elkaar te maken.

Nog nooit waren mijn hart en stem zo niet op één lijn als in de afgelopen maand. Ik heb me niet publiekelijk uitgesproken over de verschrikkingen in Gaza. Waarom? Ontbreekt het me aan woorden? Stop ik mijn emoties weg tijdens mijn drukke diensten? Besef ik dat mijn woorden niet het verschil gaan maken: geen levens gaan redden. Of ben ik als arts bang om patiënten en collega’s te kwetsen die aanstoot nemen aan mijn woorden en deze woorden een politieke lading toeschrijven?

Nederland is wereldwijd koploper in de strijd tegen antibioticaresistentie. Dat is deels te danken aan ons ‘search and destroy’-beleid ten aanzien van meticillineresistente stafylococcus aureus (MRSA). MRSA veroorzaakt ernstige infecties, maar wordt ook asymptomatisch door mensen gedragen.

Drie maanden. Zo lang kan een coschap maximaal duren in (omgeving) Rotterdam. In deze drie maanden probeer je je te schikken naar het team waar jij opeens deel van uitmaakt. Dé uitgelezen kans om te proeven van alle soorten specialismen, zonder de allesbepalende keuze te maken. Je draait volle bak mee in de molen, vijftig uur per week is niet ongewoon. Met een beetje geluk bouw je een band op met de arts-assistenten of de specialisten, maar hoe je ook je best doet, je zult altijd ‘de co’ blijven. Een passant. Vóór jou zijn er velen geweest, en na jou zullen er ook velen volgen.

Recent is geconstateerd dat er in Nederland een groot aniostekort is. Verschillende oorzaken zijn genoemd, met name de toenemende werkdruk. Daarnaast is er ook een trend waarbij afgestudeerde basisartsen streven naar een meer gebalanceerd leven en daarbij überhaupt twijfelen aan een vervolg binnen de muren van het ziekenhuis. Mogelijk is het een nasleep van covid-19.

Nederland is onbetwist fietsland nummer één wereldwijd. Ondanks de populariteit van fietsen bestaat ruimte voor gerichtere toepassing vanuit de gehele gezondheidszorg. Alom wordt fietsen beschouwd als een gezonde activiteit, waar je fitter van wordt. Dit geldt zowel voor een niet-elektrische fiets als voor een e-bike, aangezien uit onderzoek blijkt dat men ‘elektrisch’ langere afstanden aflegt. Wanneer wandelen voor ouderen te zwaar wordt, dan blijkt de e-bike zeker ook een uitkomst.

Ik ondersteun van harte het pleidooi van Boudewijn Dierick om huisartsen in loondienst van de praktijk te laten werken en hen daarmee te laten vallen onder een cao.

Naast mijn werk als huisarts houd ik me bezig met het aanleggen van een voedselbos. In een voedselbos komt veel positiviteit samen. Het kan een grote rol spelen in de preventieve gezondheidszorg, bijdragen aan de beschikbaarheid van een scala van betaalbare of mogelijk gratis gezonde voedingsproducten, zorgen voor stressreductie, en zelfs meehelpen aan het oplossen van het klimaatprobleem.

Ondanks de reeds uitgebreide consultatieronde vanuit het CGS op hun initiële conceptadvies, bleef er blijkbaar toch een reden voor de voorzitters van de NVA, NVVH en de NVI om een besloten brief (ref.) te sturen naar minister Kuijpers over het uiteindelijk positieve advies van het CGS om de spoedeisende geneeskunde als specialisme te erkennen.

Het belang van medische hulpmiddelen in de eerstelijnszorg wordt over het hoofd gezien. Dit terwijl deze middelen essentieel zijn om de druk op de zorg te verlichten, kosten te verlagen en de juiste zorg aan huis te bieden.

De KNMG wil dat het kabinet sociaaleconomische gezondheidsverschillen aanpakt. Om te beginnen door de kansenongelijkheid te verminderen.

‘Gezien de leeftijd zou ik adviseren om te overwegen of insturen nog wel zinvol is’. Dat antwoord krijg ik regelmatig tijdens overleg met een specialist uit het ziekenhuis. Dit ‘ongevraagde advies’ roept vragen op: betekent een hoge leeftijd dat iemand op voorhand niet instuurbaar is? Weten artsen uit het ziekenhuis wat wij in het verpleeghuis doen?

Voorafgaand aan de tweede ‘Dag van de Fietshelm’ op 19 april werden cijfers over verkeersdoden en ernstige verkeersletsels gepubliceerd. De fietsongevallen springen eruit. De harde werkelijkheid van de cijfers laat heel fietsend Nederland nadenken over veilige infrastructuur, ongepast verkeersgedrag en letselbeperkende maatregelen op de fiets zoals de fietshelm. Dit lijkt de terechte opmaat voor passende acties.

In 2015 gebruikte het actiecomité ‘Het roer moet om’ een manifest van bezorgde huisartsen als startpunt voor een discussie over onzinnige en overtrokken regelgeving in de (huisartsen)zorg. Ook de averechtse uitwerking van de marktwerking op de samenwerking binnen de zorg werd ter discussie gesteld. Enige tijd leek het momentum aanwezig om daadwerkelijk de zorg te ‘ontregelen’. Helaas, lijkt dit fraaie initiatief al weer uitgeblust en neemt de regeldruk weer toe.

17 jaar geleden werd in de Nederlandse zorg met harde hand marktwerking ingevoerd. Dat mislukte echter en dat leidde – samen met stalinistische macrobudgettaire normen – tot de huidige malaise in de zorg. Intussen wordt deze mislukte marktwerking ingehaald door de échte marktwerking die plaatsvindt op de zorgarbeidsmarkt.

Als Duitse die in het onderwijs werkt, ben ik een vreemde eend in een Nederlands vakblad voor geneeskunde. Ik lees Medisch Contact regelmatig bij mijn schoonouders. Zo herinner ik me een kort stukje uit april waarin Eva Nyst bekritiseerde dat gevluchte Oekraïense vrouwen bij inschrijving in de Basisregistratie Personen automatisch voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker worden uitgenodigd en in veel gevallen daarop ingaan – omdat zij ‘overheidsgetrouw’ zouden zijn.

De wachtlijsten in de ggz zijn in 2020 door Charlotte Bouwman op de politieke agenda gezet. Sindsdien proberen de overheid, NZa, zorgaanbieders en zorgverzekeraars de wachtlijsten aan te pakken. Ze worden echter niet korter, maar ook niet langer. Kennelijk is er iets geks aan de hand.

Euthanaserende artsen vinden het zeer belastend om na euthanasie bij een wilsonbekwame patiënt te moeten verschijnen voor Regionale Toetsingscommissies Euthanasie (RTE) voor nadere toelichting, aldus het RTE-jaarverslag 2018. ‘Het heeft een enorme impact’, bevestigde RTE-voorzitter Kohnstamm.

Ik stel voor om de lasten van leefstijl-gerelateerde aandoeningen niet exclusief bij de patiënten te leggen, maar bij de ziekmakende míddelen door een toeslag te heffen op alle (genot)middelen waarvan wetenschappelijk vaststaat dat ze ziektelast veroorzaken. Met de opbrengst hiervan moeten ziektekostenverzekeraars verplicht worden álle zorg te vergoeden die door die lifestyleproducten veroorzaakt wordt.

Als gepensioneerd, maar nog geregistreerd bedrijfsarts houd ik mij enige uren per week bezig met het inwerken en superviseren van zij-instromende huisartsen in de functie van anios bedrijfsgeneeskunde. Het zijn meestal jonge huisartsen die al een paar jaar waarnemen en opzien tegen het idee om praktijkhouder te worden en/of 40 jaar lang als huisarts werkzaam te moeten zijn. Naast het huisartsenwerk, werken zij nu ook als a(n)ios bedrijfsarts onder mijn supervisie. Hun aantal neemt snel toe en inmiddels begeleid ik zeven jonge collega’s.

Wij, de hoofden van de academische spoedeisende hulpen, – allen met een achtergrond in diverse ‘acute’ vakgebieden – hebben ons verenigd in een samenwerkingsverband om een bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van en vooral het kwalitatief verbeteren van de acute zorg in Nederland.